Na świat przyszła w nocy z 23 na 24 maja 1949 roku. W dniu ogłoszenia ustawy zasadniczej, nie konstytucji, gdyż płód był ułomny, bez drugiej części organizmu (NRD). Niepełność organizmu uwypukliła się w wyborze stolicy – malutkim, prowincjonalnym Bonn. Jej akuszerem był amerykański gubernator niemieckiej strefy okupacyjnej generał Clay, dżentelmen z południa Stanów o wyglądzie rzymskiego prokonsula. W ojca chrzestnego wcielił się 69-letni Konrad Adenauer, starzec z twarzą o obliczu Indianina ze sklepu z cygarami. Jako Nadreńczyk nie cierpiał Prusaków. Jak mantrę wypowiadał jedno zdanie: „Kto uczyni Berlin stolicą Niemiec, ten stworzy duchowe Prusy”. Świetnie zapamiętał słowa Churchilla, że Niemcy rzucają się albo do gardła, albo do stóp. Nie uczynił ani jednego, ani drugiego. Znał przywary Niemiec. Kałamarze w sali obrad Bundestagu kazał przyśrubować do pulpitów. Wyznawał credo, że tylko rodzina może zapewnić schronienie przed totalitarną inwazją.
Nie bacząc na tak nobliwego chrzestnego, pociecha w latach młodości szalała na skuterze. Najczęściej nocą i po kryjomu. I o wiele za szybko. Ta namiętność przetrwała w niej przez lata. Do dziś w Niemczech nie ma ograniczenia prędkości na autostradach, a samochód pozostaje zabawką numer jeden. Ale wówczas, na skuterze, roszkoszowała się uczuciem wolności i prywatności. Przyrównywano ją chętnie do eleganckiej i przyzwoitej dziewczyny. Choć równie często wytykano jej drobnomieszczańskie maniery oraz brak fantazji. Długo milczała o swojej przeszłości. Ze wstydu i z bólu. U jej kołyski świat szepnął jej prosto w twarz: „Nie przestraszysz nas już więcej”. Co nowonarodzona wzięła sobie do serca. Z ciążącą jej na sercu hipoteką przeszłości zaczęła wypełniać dzień. Harując w pocie czoła. Przy odbudowie miast. W podziurawionych ubraniach.
Nie przyjęła roli baletnicy, która ze strachu przed koszem, nikogo nie prosi do tańca. Pragnęła usilnie zespolić się z nowym porządkiem świata, bez porywania się na mocarstwowość. Dzięki ojcu chrzestnemu randkowała z Francją i zaręczyła się z Europą Zachodnią. Obnażając się przed nią – dla przyzwoitości jednak, zamykając oczy. Zaślubiny udały się. Republika rosła w siłę (gospodarczą), a sąsiedzi nabierali do niej zaufania. Związek Radziecki dybał na jej duszę. Ratunkiem było NATO i Europejska Wspólnota Gospodarcza.
Jako nastolatka Republika rzuciła się w wir imprezowania. Czarną kredką malowała sobie szew na pończochach, uchodzących za ostatni krzyk mody. I spijała spore ilości ajerkoniaku. A dzięki obecności amerykańskiej pochłaniała również tony frytek, ketchupu i hamburgerów.
Rozwijająca się gospodarka wprowadzała cały świat w podziw. Niemiecki cud gospodarczy wzbudził dla republiki jednak więcej szacunku niż sympatii. Flirt amerykański zaowocował też przejęciem zza oceanu demokracji. Ale to sukcesy w piłce nożnej napełniły Niemców nieobecną po wojnie dumą narodową. Najpierw zdobyli oni w Szwajcarii (1954) tytuł mistrzów świata, potem w finale 1966 na Wembley przegrali z Anglikami, choć decydująca o porażce bramka okazała się największa pomyłka sędziego – piłka nie przekroczyła linii bramowej.
