Przyniósł on, poza opresyjnymi wzorcami sukcesu i samorealizacji, m.in. stale rosnące nierówności społeczne, zawodową nieprzewidywalność, szkodliwe zmiany w formach zatrudnienia i godzinach pracy. Staje się dziś jasne, że wywiera głęboki wpływ na nasze psychiczne zdrowie. Debiut Olgi Hund, pozornie będący zaledwie relacją z pobytu w krakowskim Kobierzynie, jest o tym właśnie. Opowieść składa się ze szczątków tego, co usłyszane i doświadczone. Kolejne zapisy przytrzymują na chwilę czytelnika, nim wydadzą go kolejnym – portretującym szpital, personel medyczny i leczenie. Stawką nie jest tu zdanie relacji z (kobiecego) cierpienia, dla którego właściwym miejscem ekspresji i zażegnywania jest szpital. Hund nie wierzy ani w to miejsce, ani personel, który nim zawiaduje, ani realizowaną tu misję: stawianie pacjentów do pionu, by mogli od nowa realizować narzucone im wzorce i powrócić do tego, co ich tu przywiodło. Prawdziwą stawkę Psów… ujawniają wtrącane pozornie mimochodem długi, niespłacone chwilówki i eksmisje pacjentek zderzone z przejmującym wyznaniem bohaterki: „Najbardziej na świecie chcę: miłości, miłości i pieniędzy”.
Choć autorka ukrywa się pod pseudonimem i unika ludzi, to pisze właśnie do nich, gdyż „nie chcę zostać całkiem sama”. U Hund literatura raz jeszcze okazuje się więc odnajdywaniem na drodze, którą zdążali już inni, i upartym kreśleniem miejsca, w którym nikt nie jest sam, „jak w grze w puzzle, w której gra się zawsze we dwoje”.
_
Olga Hund
Psy ras drobnych
Korporacja Ha!Art, Kraków 2018
