Rodzina Niemców to tylko cztery osoby, ale ile tego mają w łódce! Niezliczone pary płetw, maski, rurki, tenisówki, zapasowe kostiumy kąpielowe i ręczniki, nadmuchiwane gumowe poduszki i materace, a także książki, grube tomy w solidnych oprawach. Miękkie okładki to nie dla nich. Teraz on rzuca dużym piknikowym koszem. Złapie go? Oczywiście, że tak. To duża, silna dziewczynka; ma dobre, choć ciut za masywne nogi. Piętnaście, a może tylko czternaście lat, ale przy takiej figurze trudno powiedzieć. Krótkie włosy w kolorze popielatego blondu, ubrana w jednoczęściowy kostium kąpielowy; praktyczny, z mocnymi ramiączkami, które trzymają piersi na miejscu – stoi tam w lekkim rozkroku niczym bramkarz czekający na piłkę. Vatti to niezły miotacz. Vatti to oczywiście jej Vatti, tu nie ma żadnych wątpliwości. Są do siebie przecież podobni, niewątpliwie świadomi tego i bardzo się lubią. Milczą jednak, skupieni na swych zadaniach, tylko raz po raz uśmiechają się do siebie. Rękawice, dwie pary okularów przeciwsłonecznych, plastikowa torba pełna winogron – wszystko to frunie w powietrzu. Na Boga, kiedyż wreszcie skończą? Teraz to już chyba wszystko. Vatti wytaszcza jeszcze narty wodne. Cała rodzina na nich jeździ: Vatti, Mutti, Karina i chłopak.
Chłopak ma na imię Wiktor. Musieli mu je dać po Stalingradzie – ot, taki żarcik. Bez sensu, jest na to przecież za duży. Może nazwali go tak po zwycięstwie nad Polską? To by znaczyło, że ma jakieś 25 lat. Albo po Czechosłowacji? Wtedy byłby dokładnie w moim wieku. Ja mam 26 i pół, ale jestem o połowę mniejsza od Kariny. Chuda, z małym biustem i wąskimi biodrami. Mówią, że w czasie okupacji nie dojadałam. To wręcz cud, że moje nogi są nadal proste, musiałam przecież mieć krzywicę. Ale są proste i całkiem niezłe. Karina właśnie wskoczyła do motorówki, wyciąga z Vattim fotele i biorą się razem za pucowanie wszystkiego gąbkami. Gdzie, do diabła, jest Wiktor – nie mógłby im pomóc?
Robi się coraz goręcej, oboje się pocą. Podobnie jak ja, słońce przypala mi nagie plecy. Chyba powinnam się zająć wędką, dawno zresztą porzuconą. Przynęta zniknęła z niej już jakiś czas temu. Te szwajcarskie ryby doprowadzają mnie do szału, doskonale wiedzą, jak sobie wszystko sprytnie poobgryzać – tak samo jak ich pobratymcy. Nienawidzę robaków, które biorę na przynętę. Godzinę zajęło mi dowiedzenie się, jak nazywają je tu po włosku. Doprawdy, dziwaczny kraj, ta Szwajcaria. W Genewie mówi się tylko po francusku, a tutaj, nad jeziorem Lugano, wyłącznie po włosku. Tak czy siak, słowo na robale to cagnoti; kosztują sporo. Sprowadza się je gdzieś z daleka i sprzedaje na tuziny. Zostały mi jeszcze trzy, ale w puszce wciąż żadnej ryby. Załatwiłam sobie tę puszkę u hotelowego kucharza. Trzymał w niej lody; musiałam czekać trzy dni, aż się opróżni, a potem dać draniowi trzy franki. Podczas posiłków obserwowałam bacznie wszystkie stoliki i patrzyłam, czy ktoś zamawia na deser lody. Ponieważ tak bardzo mi na tym zależało, wszyscy oczywiście prosili o frutta fresca i crème caramel, a nie o gelati.
