To „pod górę” pamiętam bardzo dobrze z czasów, kiedy zdarzało mi się posuwać tam rowerem. A nie licząc dziecinnego „Bobo”, pierwszy rower był to czarny „Ural” mojego brata, kobylasta maszyna o wiele dla mnie za duża, na której najpierw jeździłem „pod ramę”, czyli w idealnej do zniekształcenia kręgosłupa i zwyrodnienia stawów biodrowych pozycji z nogą przełożoną właśnie pod ramą. Potem dosiadałem „Urala” już normalnie, górą, ale wciąż nie sięgałem siodełka, więc jeździłem cały czas stojąc na pedałach i boleśnie dostając ramą po jajcach, kiedy stopa omsknęła się z pedału. Jednak z tą pozycją znakomicie sobie radziłem za pomocą wyobraźni: wystarczyło wyobrażać sobie, że jest się samotnym uciekinierem z peletonu Wyścigu Pokoju, a już sposób jazdy na stojaka znajdował należyte uzasadnienie.
Ale zanim potrafiłem dotrzeć do Mirkowic rowerem, jeździłem tam z rodzicami: początkowo na motorze lub ciężarówką, potem pekaesem, emkaesem i, jakże by inaczej, „okazją”. Na motorze marki „Pannonia” Ojciec woził mnie na baku przed sobą. Były to fajne podróże, podczas których doznawałem stanów euforycznych, zapewne głównie za sprawą szybkości, ale nie można wykluczyć, że wlew paliwa, który miałem pod nosem, nie był całkowicie szczelny. Z podróży ciężarówką – chyba był to „Star 25” – pamiętam tylko jedno wrażenie, krótkie jak błysk i też związane z szybkością. Wracaliśmy z Mirkowic, a więc z górki, i spojrzałem na licznik, który pokazywał prędkość 50 km/godz. i pomyślałem sobie: „Ależ my pędzimy!”. I proszę się nie śmiać, bo było to ładnych parę lat przed publikacją w „Płomyczku” wierszyka, który z niewiadomych powodów znam do dziś na pamięć, a w którym napisane było m. in.: „Sześćdziesiątką na liczniku fiacik sobie mknie, piąte koło w bagażniku strasznie nudzi się”.
Adam Bartosz, ten od Cyganów, zamieścił w książce Jakuba Czupryńskiego „Autostop polski” wspomnienie swoich podróży, a w nim następujący fragment: „Kiedy opuściłem Ziemie Odzyskane i przeprowadziłem się do Tarnowa zdziwiło mnie pewne zjawisko: »jeżdżenie łokazją«. Kierowcy chcieli ode mnie pieniądze, a ja nie wiedziałem, o co im chodzi. Okazało się, że w Małopolsce zwyczajowo wielu ludzi jeździło »na łebka« i dawało kierowcom zawsze parę złotych”. Zgadza się. Kawałek w górę od Małopolski zwyczaj ten był równie powszechny i nie dziwił nikogo. Dla mojego Ojca „łebki” były regularnym źródłem dodatkowych dochodów. Ceny były oczywiście umowne, ale dość ściśle określone. Jak się jechało okazją do Mirkowic, to wiadomo było, że jakiś datek trzeba kierowcy zostawić, ale w żadnym razie nie tyle, ile zapłaciłoby się za bilet w autobusie – po prostu obie strony musiały na tym zarobić, to logiczne. Jazdy okazją były zawsze ciekawsze, niż telepanie się zatłoczonym autobusem z zatrzymywaniem się na licznych przystankach. Z podróży autobusem dobrze wspominam tylko oczekiwanie na niego na przystanku w Mirkowicach, gdzie było pole, na którym zawsze rosło coś ciekawego, na ogół porzeczki.
