Zastanawia jednak, że więcej energii poświęcaliśmy spekulacjom, czy i kiedy papież ogłosi datę kanonizacji, aniżeli samym przygotowaniom do tego wydarzenia, kiedy już jego data stała się znana. Na poziomie parafii przygotowania te mają najczęściej charakter modlitewny. Z rzadka towarzyszy im intelektualne pogłębienie wiary albo wnikliwy rachunek sumienia, do których przecież wezwany jest każdy wierzący. Dlatego wśród katolickich publicystów słychać obawy, czy to wydarzenie nie stanie się jedynie okazją do triumfalizmu i wzmocnienia poczucia uprzywilejowania. W cytowanym już tekście Janusz Poniewierski zastanawia się, co ta kanonizacja znaczy dla Kościoła. W odpowiedzi wskazuje m.in. kierunek otwartego dialogu ze światem, który wyznaczył II Sobór Watykański, a który konsekwentnie realizowali ci dwaj papieże.
Na dialog ze światem zbyt często patrzymy w sposób jednostronny, jakbyśmy to my, chrześcijanie, mieli innych uczyć. Niestety, postawa taka wciąż przez niektórych katolików traktowana jest jako jedynie słuszny kierunek interakcji z innymi. Czyż bowiem mogę się czegoś nauczyć od ateisty albo feministki? Zbyt często zapominamy, że chrześcijaństwo nie jest przywilejem pozwalającym więcej żądać od innych albo więcej żądać dla siebie. Pan Bóg nas, katolików, nie ulepił z lepszej gliny. Wszyscy jesteśmy dokładnie takimi samymi ludźmi, a jeżeli bycie chrześcijaninem stawia nas w jakiejś innej pozycji, to buduje ją przede wszystkim świadomość darów, jakie ludzie otrzymują od Boga. A przyjęcie tych darów w stosunku do innych rodzi zobowiązanie, a nie roszczenie.
Mam nadzieję, że tą właśnie drogą będzie szedł polski Kościół w okresie poważnych zmian instytucjonalnych. W tym i kolejnym roku czeka nas sporo nominacji, w tym dotyczących ważnych archidiecezji. Wiek emerytalny osiągnie m.in. nasz krakowski arcybiskup kard. Stanisław Dziwisz. W marcu br. biskupi polscy wybrali przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. To ważne wydarzenie, ponieważ nowy przewodniczący może kierować pracami episkopatu nawet przez 10 kolejnych lat, jak miało to miejsce w przypadku abp. Józefa Michalika. Mimo formalnych zmian, które w polskim Kościele zaszły po 1989 r., wciąż żywa jest pamięć czasów PRL-u, kiedy to rola Prymasa Polski była nieporównywalna z jakimkolwiek biskupem (nawet metropolitą). Prymas nie tylko przewodniczył obradom Konferencji Episkopatu, ale i np. wyłaniał kandydatów na biskupów dla Stolicy Apostolskiej, co dziś należy do zadań nuncjusza. Pozycja ta uprawniała zatem prymasa nie tylko do faktycznego kierowania Kościołem w Polsce, ale i do wypowiadania się w imieniu narodu. Wprawdzie dziś z formalnego punktu widzenia uprawnienia przewodniczącego są znacznie skromniejsze, a jego wybór odbywa się w sposób demokratyczny, lecz w praktyce osoba pełniąca tę funkcję wpływa na społeczny obraz całej instytucji. Za wcześnie, by oceniać, co wybór abp. Stanisława Gądeckiego oznacza dla polskiego Kościoła. Ważne, abyśmy, co również podkreśla nowy przewodniczący, szli drogą reform, które wprowadza papież Franciszek. Sam Franciszek powiada, że nadchodząca kanonizacja będzie „orędziem skierowanym do Kościoła”. „Przypomnieniem mu priorytetów – tych samych, na które wskazuje biblijne przykazanie miłości Boga i bliźniego – i Jezus nawołujący każdego z nas i cały Kościół do nawrócenia” – pisze Janusz Poniewierski.
