Kubuś Puchatek – zarówno jego istota, jak i fenomen – jest zastrzeżony przez największą na świecie korporację mediową, która czujnie dba, żeby jej tego Puchatka nie uszczknięto w żadnej formie czy zakresie. Ale już przyjaciele Kubusia Puchatka cieszą się większą wolnością, przede wszystkim tą od znaczka copyrightu po własnym imieniu i właśnie do Przedszkola im. Przyjaciół Kubusia Puchatka chodzi mój syn, by odbierać nauki o bezpieczeństwie w świecie.
Bezpieczeństwo pięciolatków jest szczególnie ważne choćby z tego względu, że alimenty, jakie kiedyś będą płacić swoim rodzicom, są jedyną realną alternatywą dla systemu emerytalnego, który, jak wszyscy wiemy, musi upaść, nawet jeżeli oskładkujemy nie tylko umowy o dzieło, ale i bilety na komunikację miejską czy nieśmiertelne pół euro za toaletę w przejściu podziemnym pod Rotundą. Przedsiębiorcy mówią, że oskładkowanie umów śmieciowych pozwoli nam jako społeczeństwu na własnej skórze przekonać się, czym naprawdę, w swojej istocie, a także fenomenie, jest bezrobocie. Jest to dla mnie argument przeciwko oskładkowaniu równie rozsądny i przekonujący jak ten, że takiego słowa – „oskładkowanie” – po prostu nie ma. No, nie ma, i już.
Ale wróćmy do bezpieczeństwa pięciolatków. Gdyby zmodyfikować Senekę stosownie do mnemotechnicznych potrzeb przedszkolaków, pomiędzy słowa, które mają to do siebie, że czasem nie istnieją, a są używane w dyskursie publicznym, a przykłady, które mają moc pociągania, ale w dyskursie publicznym są kompletnie nieobecne, należałoby wstawić pouczające piosenki o tzw. facts of life, które do przedszkolaków przemawiają najraźniej.
Syn przyniósł piosenkę BHP o transowym refrenie: „Nie otwieraj, nie otwieraj, nie otwieraj drzwi, bo za drzwiami, bo za drzwiami może być ktoś zły”. Gdy spytałam, kto to, dajmy, synu, na to, może być, i oczekiwałam odpowiedzi, że fałszywy kominiarz z prawdziwym kalendarzem, który na moje „nie mam drobnych” odpowie „mogą być grube”, a ja się stropię i będę miała do końca dnia popsuty humor, bo grubych nie mam tym bardziej, syn powiedział: „To może być ktoś przebrany za mamę”. W jakim trybie, spytałam, miałoby się odbyć to przebranie. „Najpierw ją zabije, a potem się za nią przebierze”.
Wizja mnie pozbawionej skóry, w którą następnie ubiera się mój morderca i przychodzi do mojego domu zawracać głowę moim dzieciom, a zanim moje – dobrze wychowane i ufne – dzieci mu otworzą, pewnie dobrą chwilę krwawi moją własną krwią na moją własną wycieraczkę, chwilowo zagłuszyła moje chroniczne poczucie braku finansowego spełnienia czy choćby bezpieczeństwa. Mojego. Ale ponieważ ogromnie nie lubię, gdy w dyskursie publicznym używa się słów, które nie istnieją, wybrałam z powrotem myślenie o moich pieniądzach.
