Właśnie tę zasadę nastolatka wprowadza w życie, usiłując odnaleźć się między światem rozwodzących się rodziców – chorującej na depresję matki pianistki i mającego romans z inną kobietą ojca matematyka.
Narratorka już jako dorosła osoba opowiada o sobie kilkunastoletniej raz w pierwszej, a raz w trzeciej osobie i próbuje zrozumieć dotychczasowe życie, zadając pytania o prawdę, miłość oraz bycie sobą. Dostrzega, że jedyną oferowaną jej w dzieciństwie przeciwwagą wobec wzorów rodziców była postawa ufności i wiary w harmonię tajemniczej ciotki Ricki – architektki, której wróżka przepowiedziała przyszłość. Dorastająca dziewczyna bała się bliżej poznać ciotkę, gdyż czuła, że w ten sposób zdradzi matkę. Koncentrując się na tym, co zrobić, by nie zranić innych i wystarczająco dobrze ich zrozumieć, wybrała drogę stopniowego zatracenia siebie. Wszystkie doświadczenia okresu dojrzewania: miesiączka, zmieniające się ciało, pierwsze pocałunki i orgazmy, stały się dla niej źródłem lęku i wstydu. Czuła, że jest wyrzutkiem, który w dodatku nie potrafi zaspokoić potrzeb bliskich osób. Wybrała więc ucieczkę w świat literatury.
Dopiero przywołanie i spisanie wspomnień, a także lekcja przypadkowo spotkanego Japończyka oraz rozmowa z umierającą Ricki pozwoliły jej zrozumieć, że najważniejsza jest szczerość wobec siebie i wyznaczenie własnych konturów. Tylko tak można dojrzeć: przedostać się do życia, które nawet jeśli pełne rozpaczy, może okazać się drogą do olśnień, zachwytu i prawdy.
_
Agneta Pleijel
Wróżba. Wspomnienia dziewczynki
tłum. Justyna Czechowska
Wydawnictwo Karakter, Kraków 2016, s. 256
