Proza jak lustro
Ottessa Moshfegh pokazuje, że bez względu na klasę, rasę, status czy wykształcenie wszyscy jesteśmy dokładnie tacy sami: godni politowania, samotni, przekonani o swojej lepszości i samolubni. Miłość mylimy z zaspokajaniem potrzeb, czujemy się niedocenieni, tęsknimy, świat pociąga nas i odrzuca w swojej obrzydliwości.