– Roz – prawiōł w kōńcu Niyżōłw ze głymbokim zdychniyńciym – joch bōł żōłw.
Po tych słowach prziszła moc dugo cisza przerywano ino rzodkimi ôkrzikami „Hjkrrh!” ôd Gryfa i niyustannym łkaniym ôd Niyżōłwia. Alicyjo już była blisko stōnio i powiedzynio: „Dziynkuja wōm za ciekawo historyjo”, ale niy mogła przestać myśleć, że musi jij jeszcze być wiyncyj, tōż ôstała siedzieć i nic niy padała.
– Za bajtla – w kōńcu prawiōł dalij Niyżōłw barzij spokojnie, chocioż durch trocha łkoł ôd czasu do czasu – łaziyli my do szkoły we morzu. Dyrechtōr to bōł stary Żōłw, godali my na niego Przecechtōr.
– Czymuście na niego godali Przecechtōr, jak ôn bōł Dyrechtōr.
– Godali my na niego Przecechtōr, bo przece chtōry bōł Dyrechtōr, jak niy ôn? – pedzioł gniywnie Niyżōłw. – Tyś je naprowde tympo!
– Gańba cie powinno być za stawianie takich gupich pytań – przidoł Gryf, a potym ôba siedzieli i dziwali sie na biydno Alicyjo, co była gotowo zapaś sie pod ziymia. W kōńcu Gryf pedzioł do Niyżōłwia: – Ôzprawiej dalij, chopie! Niych nōm to niy weźnie cołkigo dnia!
I Niyżōłw prawiōł dalij tymi słowami:
– Łaziyli my do szkoły we morzu, chocioż możesz w to niy wierzić…
– Niy godała żech, że niy wierza! – przerwała Alicyjo.
– Godałaś – pedzioł Niyżōłw.
– Ucisz sie! – przidoł Gryf, podwiela Alicyjo mogła jeszcze coś pedzieć.
Niyżōłw padoł dalij:
– Mieli my nojlepszo edukacyjo… Nojlepsze ławiczki…
– Jo tyż mōm ławki we szkole – pedziała Alicyjo – niy musisz tak sie tym asić.
– A ekstra lekcyje? – spytoł trocha nerwowo Niyżōłw.
– Ja – prawiyła Alicyjo – uczymy sie francuskigo i klawiyra.
– A pranio? – spytoł Niyżōłw.
– Toć, że niy! – pedziała Alicyjo ze zgorszyniym.
– Ach, to twoja szkoła naprowde niy je dobro – prawiōł Niyżōłw głosym połnym ulgi. – We naszyj szkole było dycki na kōńcu cynzury: „francuski, klawiyr i pranie – ekstra”.
– To chyba za moc wōm sie niy zdało – pedziała Alicyjo – jakeście miyszkali na dnie morza.
– Niy było mie stać na nauka tego – prawiōł Niyżōłw ze zdychniyńciym. – Joch mioł ino zwykłe zajyńcia.
– Jake to były? – spytała Alicyjo.
– Chytanie i pichanie, jak wiadōmo – ôdpowiedzioł Niyżōłw – a do tego rozmajte gałyńzie arytmetyki: brzidowanie, ôbyjmowanie, srożynie i cielynie.
– Nigdych niy słyszała ô „brzidowaniu” – ôdwożyła sie pedzieć Alicyjo. – Co to je?
Gryf podniōs ôbie szłapy we udziwiyniu.
– Co? Nigdyś niy słyszała ô brzidowaniu? – krziknōł. – Chyba wiysz, co to je upiykszanie?
– Ja – pedziała Alicyjo niypewnie – to znaczy dodowanie czymuś piykna.
– No tōż – prawiōł dalij Gryf – jeźli niy wiysz, co to je brzidowanie, toś je tuk.
Alicyjo niy czuła już ôdwogi na stawianie dalszych pytań ô to, tōż ôbrōciyła sie do Niyżōłwia i spytała:
– Co jeszcze żeście sie uczyli?
– Tōż była histeryjo – ôdpowiedzioł Niyżōłw i rachowoł przedmioty na swojich szłapach – histeryjo, antyczno i moderno, morzyka, do tego rybowanie. Rechtōr ôd rybowanio to bōł stary wyngorz, co prziłaziōł roz na tydziyń. Ôn nos uczōł rybowanio, kreslynio, i alowanio karpkami.
