Przygląda się relacyjnym doświadczeniom trzech pokoleń: namiętności najmłodszych Meri i Kaiusa, Reinowi zmagającemu się ze śmiercią przyrodniego brata, kryzysowi wieku średniego dotykającego pasterza Aatu i jego żony Eliny, wreszcie: odklejaniu się od rzeczywistości przez owładniętą demencją Sirkkę, którą czule opiekuje się jej mąż Vilho, potrafiący jeszcze odnaleźć radość i spokój w każdej chwili, kiedy porozumienie z małżonką wydaje się nadal możliwe. Choć głównym wydarzeniem uruchamiającym akcję jest pojawienie się we wsi wilka, to wiele uwagi zostaje poświęcone zwykłym prostym czynnościom: pieleniu łubinu, myciu głowy, filetowaniu szczupaka. Przypominają one wręcz medytację nad codziennością. Pomiędzy scenami piękna czają się jednak brutalność i śmierć.
Równie ważne jak to, co dzieje się między bohaterami ludzkimi, wydarza się w świecie przyrody, gdzie pojawiają się m.in. jagniątko Pan, kruki Odyna, szczupak Kronos i trzmiel mający stanowić dowód na istnienie Boga. Bohaterowie nieludzcy zyskują w świecie Ollikainena sprawczość. Natura nie jest u niego jedynie sielanką, czasem wypełniają ją mrok, groza i niepokój.
Autor Sielanki zmienia punkty widzenia, miesza mądrość i powagę z subtelnym żartem i ironią, oddaje głos nieludzkim postaciom, bawi się też figurą narratora, który ostatecznie nie jest tym, kim się wydaje. Niezwykle gęsta i pełna znaczeń, choć niedługa lektura.
Aki Ollikainen Sielanka tłum. Justyna Polanowska, Wydawnictwo ArtRage Warszawa 2024, s. 124
