Czego szukasz w literaturze?
Dobra literatura rodzi się dla mnie na styku z rzeczywistością – tego, co nazywamy życiem. Uczę się balansować na tej cienkiej linii, z której łatwo się osunąć. Mój umysł czerpie z tego, co cielesne, przeżyte, ale tkwiąc w tej sferze, nie jest w stanie nic wykreować. Literatura mnie wybudza, kiedy to, co biologiczne, zaczyna nade mną dominować. Pozwala mi się skoncentrować i nazwać myśli, doznania, obsesje. Kiedy ten intensywny czas mija, tracę tę umiejętność. Przez to nadaje mojemu życiu wyraźny sens. Jako czytelnik coraz częściej szukam w niej światła, afirmacji, wsparcia.
W jaki sposób pracujesz?
Zapominam o wszystkim, wyłączam telefon. To dla mnie czas odświętny. Jestem szczęśliwy, kiedy piszę. Mogę to robić maksymalnie ok. trzech godzin dziennie. Większość z tego czasu i tak przepisuję na komputer to, co naszkicowałem w pół godziny na kartce. Daję się wtedy temu ponieść, zawierzyć intuicji. Mam wówczas wrażenie, że kontroluję tekst tylko do pewnego stopnia. To ryzykowna zabawa, ale dla mnie stanowi istotę sprawy. Wtedy piszę swoje najlepsze albo najgorsze teksty. Nie umiem planować pracy – po prostu usiąść i pisać. Unikam tworzenia tekstów na zamówienie.
Co najchętniej czytasz?
Wędruję labiryntem, który kompletuje moje światy. Przez to często czytam publikacje niszowe i literaturę popularnonaukową. Z ciekawością przyglądam się, jak dopełniają się obrazy świata tworzone przez literaturę piękną i naukę. Ta ostatnia coraz częściej staje się dla mnie inspiracją. Potrafi wzbudzić we mnie poczucie piękna, zachwytu, kiedy inne książki i codzienność zawodzą. W literaturze pięknej szukam szaleństwa, oryginalności. Nudzi mnie to, co przewidywalne. Dlatego często sięgam po propozycje spoza Europy i poezję. Ostatnio zachwyciłem się Cyklem białym Atheny Farrokhzad.
Jaką funkcję może współcześnie spełniać / spełnia literatura?
Nie chcę przypisywać literaturze określonych funkcji. Sztuka traci wtedy swoją właściwość. Nie trawię polityki i poprawności w tekstach. Jestem idealistą – kiedyś wierzyłem, że sztuka czyni nas istotami bardziej moralnymi. Dziś wiem, że tak nie jest. Wierzę jednak wciąż, że literatura wyostrza umysł, chroni nas przed manipulacjami. Stanowi obecnie przeciwwagę dla groźnych postaw scjentystycznych.
