Światowa myśl humanistyczna korzysta jednak z nowatorskich rozpoznań Irigaray, która zainicjowała, poddała krytyce i / lub rozwinęła kwestie współcześnie dyskutowane w kontekście kulturowym, społecznym, politycznym. Udowadnia to szczegółowo Katarzyna Szopa w znakomitej i bardzo potrzebnej polskiej refleksji teoretyczno-filozoficznej monografii. W badaniach Szopy Irigaray jawi się jako twórczyni nowoczesnej filozofii, która swoimi koncepcjami, zwłaszcza różnicy płciowej, tożsamości relacyjnej, nierówności między płciami jako problemu politycznego, już kilkadziesiąt lat temu wyprzedziła kanoniczny i tradycyjny dyskurs. Autorka po przestudiowaniu wszystkich etapów kształtowania się Irigariańskiej refleksji jako projektu całościowego oraz umieszczeniu jej w szerszej perspektywie zachodniej tradycji filozoficznej i feministycznej, dzięki warsztatowi literaturoznawczemu, uwypukla strategie pisarsko-performatywne i konceptualne, przez co prezentuje dorobek Irigaray w zupełnie nowej odsłonie. Badaczka uprawia syntetyczną lekturę wczesnych i późniejszych prac filozofki. W ten sposób odkrywa strategię pisarską Irigaray opartą na wzorze roślinnego rozkwitania, analizując poszczególne etapy kształtowania się jej filozoficznej myśli – od kiełkowania, przez wzrastanie, aż do rozkwitania. Dzięki temu Szopa dociera do „tkanki” Irigariańskiego tekstu, charakteryzując jego rytm i styl oscylujący między poezją a filozofią.
_
Katarzyna Szopa
Poetyka rozkwitania. Różnica płciowa w filozofii Luce Irigaray
Wydawnictwo Instytutu Badań Literackich PAN, Warszawa 2018, s.
