„Architektura karmi się architekturą”

„To naturalne, że próbując zrozumieć fenomen twórczości naukowej czy artystycznej, pytamy o nauczyciela (…). Wydaje się nam, że otrzymamy w ten sposób jakiś interpretacyjny klucz, jesteśmy przekonani, że potencjał naszego bohatera uruchomiło obcowanie z jakąś inną wielką osobowością i to ona wyzwoliła jego kreatywność” – tak Janusz Sepioł zaczyna jeden z esejów zamieszczonych w książce Architekci i historia. Co prawda, nie jest to tekst otwierający, jednak zapisane w nim zdania charakteryzują cały zbiór.