Nie brak tutaj jednak bardziej szczegółowych kwestii, jak reguły interpretacji, które nie tylko dodają antologii różnorodności, ale również wprowadzają więcej konkretów w dyskusję o hermeneutyce.
Dobór tekstów oddaje tendencje nie tylko filozofii włoskiej, ale szerszego dyskursu myśli zachodniej. Widać ewolucję od poheideggerowskich idei o źródłowej i powszechnej roli interpretacji (ten kierunek reprezentuje Luigi Pareyson), poprzez nadanie myśli słabej spójności i swoistości (jak w przypadku Gianniego Vattimo, którego teksty dominują w antologii zarówno pod względem objętości, jak i różnorodności poruszanych problemów), aż do sporu z przedstawicielami Nowego Realizmu (np. z Maurizio Ferrarisem). Ten ostatni wątek wydaje się szczególnie ciekawy w kontekście polskich badań filozoficznych i antropologiczno-kulturowych, w których Nowy Realizm spotyka się z coraz większym zainteresowaniem (co może świadczyć o zmęczeniu sceptycyzmem i ponowoczesną „płynnością”), jednak osadzanie go w kontekście hermeneutycznym już tak popularne nie jest. Dlatego antologię można polecić nie tylko tym, którzy sytuują się bardziej po stronie myśli słabej, ale również ich adwersarzom, szukającym przezwyciężenia postmodernistycznych aporii.
_
Myśl mocna, myśl słaba. Hermeneutyka włoska od połowy XX wieku. Antologia tekstów
wybór, tłum. i oprac. Monika Surma–Gawłowska, Andrzej Zawadzki
Księgarnia Akademicka, Kraków 2015, s. 272
