Puste miejsce przy stole to druga pozycja – po picture booku Codzień – Pracowni Książki Nieobojętnej, działającej w ramach projektu „Inny Lublin” przy Ośrodku „Brama Grodzka – Teatr NN”. Idea jest taka: poczatkujący artyści spotykają się z bardziej doświadczonymi i w procesie warsztatowym pracują nad książką. Są więc rozmowy, konsultacje, ćwiczenia dotyczące twórczego pisania, pobudzające kreatywność, a także manualne. Wreszcie wspólne tworzenie pod okiem kierownika, autorki picture booków Iwony Chmielewskiej. Codzień zostało poświęcone osobom z autyzmem, natomiast Puste miejsce… mierzy się z problem gościnności, otwarcia na innego.
Alina Bąk spotkała się z sześcioma kobietami: Małgorzatą MAUKO Korczak, Joanną Ambrozją Lewandowską, Martą Tomiak, Daszą Voroniną, Karoliną Jeske i Adą Augustyniak. Motywem przewodnim warsztatów uczyniła porcelanowy talerzyk, który uczestniczki przekazywały sobie, myśląc o ludziach zmuszonych do opuszczenia własnego domu w poszukiwaniu normalnego życia. Po rozmowach i konsultacjach merytoryczno-artystycznych z Justyną Bargielską, Iwoną Chmielewską, Joanną Concejo oraz Magdaleną Sikorską przyszedł czas, by za pomocą słowa i / lub obrazu opowiedzieć o swoim „pustym miejscu”.
Dzięki temu procesowi powstało sześć bardzo prywatnych historii nie tyle o samych uchodźcach, ile o radzeniu sobie z „pustym miejscem” symbolizującym pęknięcie w świecie, w którym nie ma możliwości neutralnego spojrzenia na dodatkowe nakrycie przy stole.
Przecież to już od dłuższego czasu nie jest tylko jeszcze jeden talerzyk pozostawiony dla zbłąkanego wędrowca, który ma się nigdy nie pojawić. Puste miejsce domaga się naszej uwagi, wrażliwości i odpowiedzialności, zrozumienia, że dodatkowy talerzyk przy stole naprawdę na kogoś czeka.
Bać się trochę mniej
O drodze do tego uświadomienia najlepiej opowiada Joanna, która nie boi się przyznać, że „uchodźstwo wywołuje strach”, bo – jak dodaje – „trudno nie bać się czegoś, czym straszą (…) na każdym kroku”. Ukazuje swoją drogę – a właściwie walkę – prowadzącą do oswojenia strachu. Ta walka zdominowana jest przez proste „boję się”, któremu jednak dziewczyna stawia czoła: wysyła zgłoszenie na warsztaty, przyjeżdża na nie i uczestniczy w spotkaniach, mówi o swoich lękach. I choć strach nie mija, Joanna wie już, że nie musi on paraliżować, lecz może pomagać rozmawiać i coraz lepiej rozumieć, a dzięki temu podejmować działanie.
Il. dzięki uprzejmości Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”
