I taki właśnie portret tego dzikiego zwierzęcia wyłania się z książki brytyjskiej dziennikarki, która – motywowana również rodzinną tradycją polowań – postanawia przyjrzeć się bliżej lisiej historii: zarówno w aspekcie kulturowym, jak i społeczno-obyczajowym.
Autorka pokazuje, jak lis – mieszkaniec lasów, a następnie wsi – stopniowo, wraz z przesuwaniem się obszarów miejskich, wkroczył na przedmieścia, a następnie do centrów dużych miast. Wrodzony spryt i stosunkowo niewielkie rozmiary (przeciętny lis waży ok. 5–7 kg) pozwoliły mu dostosować się do życia polegającego na zdobywaniu jedzeniowych resztek.
Dziennikarka sporo miejsca poświęca sprawie polowań na lisy. Mimo że zostało ono zakazane w Anglii w 2004 r., praktyka ta nadal cieszy się dużą popularnością. Jones stara się dociec przyczyny tego zjawiska. Spotyka się zarówno z łowcami, jak i sabotażystami polowań. Bierze nawet udział w jednym z nich. A wszystko po to, by zrozumieć sens pogoni za niezjadanym potem zwierzęciem.
I choć głównymi bohaterami książki są lisy, to opowieść dziennikarki mówi sporo o nas samych. Portret człowieka wyłaniający się z kart tej historii niepokoi i każe raz jeszcze zadać sobie pytania: dlaczego tak bardzo zależy nam na zapanowaniu nad tym, co dzikie? Dlaczego nie potrafimy zrozumieć, że pewne zachowania zwierząt są konsekwencją naszych praktyk? Jones przypomina, że dzikiej natury nie można tak po prostu okiełznać, tylko trzeba pozwolić jej funkcjonować na własnych prawach.
_
Lucy Jones
Lisy. Historia miłości i odrazy
tłum. Adam Pluszka, Wydawnictwo Marginesy, Warszawa 2019, s. 272
