Teren ogrodzony jest wartościowy, tak mi kiedyś powiedział jeden z pośredników sprzedaży nieruchomości. Może na gruncie tej teorii wyrosły te wszystkie wypalone słońcem ścierniska otoczone siatką z tabliczką TEREN PRYWATNY, te ogrodzone mokradła, nieużytki i piachy.
A zresztą nie tylko siatką, ogrodzić się można płotem z tralek, z drewnianych sztachet i paneli, z naszego narodowego bogactwa, betonu, z siatki owiniętej wokół polnych kamieni, z metaloplastyki wymyślnie ukształtowanej w roślinne motywy, rośliny już niedługo będą w tym kraju głównie z metaloplastyki.
Można to oczywiście potęgować, jeszcze bardziej się odgrodzić, jeszcze mocniej odsunąć. Widziałam drut z concertiny na murach zabytkowego więzienia i na murku oddzielającym stare kamienice od nowoczesnego apartamentowca, a niedawno zobaczyłam drut ostrzowy w szczerym polu, nazywanym umownie granicą państwa. Obok stali żołnierze z bronią, a gdzieś dalej, między drzewami, domyślałam się ludzi.
Wyczytałam w internecie, że to ogrodzenie będzie się składać z dwóch zwojów drutu układanych jeden nad drugim tak, by sięgnąć 2,5 m wysokości. I jeszcze, że to pomysł ściągnięty z granicy węgiersko-serbskiej, gdzie od kilku lat spełnia swoje zadanie.
Swoje zadanie” to te dwa słowa, przy których się zatrzymałam. Bo przecież wiem, do czego służy concertina: do zabezpieczania obiektów wymagających szczególnej ochrony.
Do komunikowania: nie podchodzić, nie dotykać. Żeby taki drut rozsunąć, trzeba go przeciąć w co najmniej trzech miejscach. A kto się wplącze w zwoje, może się wykrwawić. Człowiek może się zatrzyma, ale zwierzę, zwłaszcza nocą, będzie długo cierpieć.
Tylko kto by się przejmował zwierzętami w kraju, który polowania uczynił swoim misterium narodowym, wycinanie drzew lada moment wpisze do konstytucji i w którym wszystko może stanąć wszędzie.
Oprócz ludzi. O ludziach można powiedzieć, że są nielegalni, płot będzie legalny prawie zawsze.
Żadne specjalne prawo jego istnienia nie reguluje, ot, jeden rozdział, dziewiąty, w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. To raptem trzy paragrafy z podpunktami, nic ciekawego, zdawkowe zapisy, że ogrodzenie nie może stwarzać zagrożenia, że na wysokości mniejszej niż 1,8 m nie można umieszczać ostrych elementów, chyba że w zakładzie karnym, a dalej jeszcze coś o bramach i furtkach.
Nie ma w rozporządzeniu mowy o tym, że każdy płot ma dwie strony: własną i cudzą, zewnętrzną. I że budowa płotu nie jest czynnością neutralną, tylko dystynktywną, służy do odgradzania się. Płot zazwyczaj nie jest estetyczny, nie stwarza własności ani poczucia bezpieczeństwa – izolacja to jego jedyna rzeczywista funkcja. Płoty, tabliczki, ogrodzenia to zresztą tylko wizualne manifestacje kultury braku zaufania, w której żyjemy.
