Jaką dałabyś radę debiutantowi / debiutantce w Twojej branży?
Żeby nie czytali recenzji i opinii w internecie. I żeby debiutująca osoba parła przed siebie. Jeśli wiesz, co chcesz powiedzieć i jak chcesz to powiedzieć, zrób to. Pisanie powinno polegać na walce z sobą, nie na frustracjach wynikających z tego, że ktoś nie przeczytał wystarczająco wnikliwie twojego tekstu, nie zrozumiał, nie zna kontekstu. Szkoda na to czasu. Jasne, że czytanie opinii, a zwłaszcza recenzji bardzo korci, szczególnie jeśli są one pozytywne. Ale te negatywne i złośliwe tylko zatrzymają cię w miejscu lub cię zablokują. Tak na marginesie uważam, że niesławny writer’s block nie wynika z niemocy twórczej, tylko właśnie z poczucia, że nie da się sprostać czyimś oczekiwaniom. A skoro nie da się sprostać oczekiwaniom wszystkich, to po co się przejmować?
Czego nie wiedziałaś o sobie 10 lat temu?
Że jestem w stanie z siebie wykrzesać nie tylko minimalną, lecz wręcz anielską cierpliwość. Nauczyła mnie tego moja suczka, którą wzięłam ze schroniska, a która na początku była chodzącym kłębkiem nerwów. Friedko, bardzo Ci za to dziękuję. Nie sądziłam, że cierpliwość może być w życiu aż tak przydatna!
Co Cię onieśmiela?
Całkiem sporo rzeczy, a przede wszystkim to, co nie mieści mi się w głowie: chamstwo, brak obciachu, bezwstydna głupota i bezczelność. Z natury jestem raczej fighterką, więc nie daję sobie w kaszę dmuchać. Mało co mnie zresztą zbija z tropu. Ale zderzenie z takimi zachowaniami zawsze z początku wprawia mnie w stupor.
Jak sobie radzisz ze skłonnością do prokrastynacji i leniuchowania ?
Moim głównym problemem nie są prokrastynacja ani leniuchowanie, tylko to, że biorę na siebie za dużo, ledwo się ze wszystkim wyrabiam, a potem jestem wiecznie niewyspana, zmęczona i przepracowana. Prokrastynacja i leniuchowanie akurat by mi się przydały.
Gdybyś nie była tym, kim jesteś, byłabyś?
Gdybym była grzeczną dziewczynką i słuchała się rodziców, prawdopodobnie skończyłabym szkołę muzyczną, studiowałabym na akademii muzycznej i zostałabym pianistką, a później pewnie kompozytorką. Gdybym miała grubszą skórę i była bardziej bezwzględna, dopięłabym swego i zrealizowałabym nastoletnie marzenie o zostaniu reżyserką filmową. Ostatecznie skończyło się całkiem fajnie. Nie spodziewałam się, że pisanie może się okazać taką frajdą i że zaspokoi moje marzenie o stwarzaniu światów (wiem, brzmi nieco demiurgicznie, więc zaznaczę, że myślę o sobie raczej jak o konstruktorce).
Jacy są Twoi bohaterowie życia codziennego?
Nieustająco są to seniorzy, czyli osoby nierzadko marginalizowane, ignorowane przez system, liczące się dla polityków tylko wtedy, gdy zbliżają się wybory, zmagające się z problemami zdrowotnymi, niewydolnością państwa, czasem samotnością. A mimo to wciąż będące niezwykłym oparciem dla młodszych pokoleń, a także źródłem wiedzy i doświadczenia.
