Duda opowiada o intrygujących kwestiach humanistyki, a zwłaszcza dopełnieniu historii kobiecego dyskursu emancypacyjnego, czyniąc ją jeszcze bardziej prorównościową. Książka przybliża kontrowersyjną kwestię, którą zdaje się być już sam rodzaj męski znanego, choć nadal budzącego mieszane uczucia pojęcia „emancypantka”. Duda szczegółowo wyjaśnia, kim są feminiści, emancypanci i emancypatorzy: dla wnikliwych referuje stan badań; dla lubiących chronologię – zaczyna od poł. XIX w., przywołując historię grupy Entuzjastów i Entuzjastek, referuje drukowane w prasie manifesty i teksty mężczyzn programowo wspierających kobiety, którzy jednak nie byli tylko „papierowymi emancypatorami”. Początkujący czytelnik tekstów z tego obszaru otrzyma solidne definicje i już nigdy nie pomyli entuzjasty, emancypanta, emancypatora czy mężczyzny w feminizmie. W żadnym stopniu narracja monografii nie zawłaszcza historii walki kobiet o równouprawnienie ani tradycji emancypacyjnej, a wręcz pięknie ją dopełnia i uwypukla, nie unikając konfrontacji z tezami i kontrargumentami przeciwników emancypantek i emancypatorów. To potrzebny polskiej humanistyce dowód rzeczowy na współpracę mężczyzn z emancypantkami i feministkami, dający sporo nadziei na głęboką przemianę utartych schematów myślenia o feminizmie. Książka niezbędna w XXI w. jak nigdy.
_
Maciej Duda
Emancypanci i emancypatorzy. Mężczyźni wspierający emancypację Polek w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku
Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin 2017, s. 438
