Poruszające są rozważania drogi krzyżowej, przygotowane przez ks. Józefa Augustyna na specjalny Dzień Modlitwy i Postu za grzechy wykorzystywania seksualnego małoletnich przez osoby duchowne. Zorganizowano go w odpowiedzi na apel papieża Franciszka, a obchodzono – jak mniemam – we wszystkich polskich diecezjach w pierwszy piątek Wielkiego Postu (3 marca br.). W archidiecezji krakowskiej natomiast postanowiono połączyć ów Dzień z zapowiedzianą na 18 marca pielgrzymką pokutną duchowieństwa do Kalwarii Zebrzydowskiej; jednocześnie jednak, aby pozostać w łączności z całym Kościołem w Polsce, wszyscy księża z tej archidiecezji zostali zobowiązani do tego, by – właśnie w piątek, 3 marca – indywidualnie odprawić wspomnianą drogę krzyżową. Chodziło o to – wyjaśniał bp Grzegorz Ryś – „by każdy z nas znalazł moment na samotne spotkanie przed Panem, żeby się zderzyć z tym grzechem, wobec którego momentami jesteśmy bezradni”.
Tekst nabożeństwa uważam za poruszający, bo – w moim przekonaniu – dotyka on prawdy o Kościele instytucjonalnym, zwłaszcza o zadomowionej w nim hipokryzji. Autor mówi wprost o „faryzejskim zakłamaniu” sprawiającym, że – jako ludzie Kościoła właśnie – „chcemy służyć Bogu i mamonie; oddawać chwałę Panu i sobie; służyć bliźnim i wykorzystywać ich dla własnych celów; żyć w czystości i hołdować zmysłowości; żyć w ubóstwie i chciwie oglądać się za zyskiem. (…) Ono [to zakłamanie] jest źródłem zgorszenia. Ono niszczy Kościół”.
Pierwszopiątkowa droga krzyżowa miała być aktem ekspiacji za grzechy ludzi Kościoła, szczególnie za ten „najcięższy”: „wykorzystywanie seksualne dzieci przez niektórych z naszych współbraci i współsióstr”. Mowa jest zatem – wprost, „bez znieczulenia” – o „bezgranicznym cierpieniu, bólu i rozpaczy ofiar”, o „piętnie ich poniżenia” i o tym, że Kościół musi „przestać lekceważyć grzechy i banalizować cierpienie ofiar. (…) Nasze przewrotne tłumaczenie choćby jednego grzechu wykorzystania seksualnego dzieci przez ludzi Kościoła jest znakiem zepsucia (…). Zrzucanie odpowiedzialności na innych, a tym bardziej na same dzieci, to znak przewrotności i pychy, która czyni nas współwinnymi »czynów diabła«”, zaś „krycie i usprawiedliwianie nieprawości kapłanów przez ich przełożonych jest tak samo wielkim grzechem, jak ten, który usiłują ukryć”. I jeszcze: „To pycha każe nam bronić własnego grzechu i grzechów innych kapłanów”. I choć „jesteśmy świadomi, że nasze pokutne akty nie uczynią wyrządzonej krzywdy niebyłą ani nie uśmierzą bólu zranionych zgorszeniem sumień (…), pragniemy stanąć po stronie małych i słabych”.
Ich molestowanie – mówi dalej (za papieżem Franciszkiem) jezuita Józef Augustyn – „to coś więcej niż czyny niegodziwe. To świętokradczy kult, bo te dziewczynki i ci chłopcy zostali powierzeni charyzmatowi kapłańskiemu, aby byli prowadzeni do Boga, a oni [osoby duchowne] złożyli ich w ofierze bożkowi swojej żądzy”.
