W nagrodzonej Bookerem i wydanej niedawno po polsku powieści Bernardine Evaristo Dziewczyna, kobieta, inna dwie przyjaciółki ze studiów dyskutują o tym, która z nich jest bardziej uprzywilejowana: córka czarnej reżyserki teatralnej czy potomkini białych rolników z hrabstwa Suffolk. Kiedy ta druga, Courtney, przytacza poglądy Roxane Gay, która „ostrzega nas przed wyścigami na »olimpiadzie uprzywilejowania«” i „twierdzi, że musimy wypracować nowy język w dyskursie o nierówności”, tej pierwszej, Yazz, wszystkie argumenty wypadają z ręki. Bo w końcu Roxane Gay jest „naj-lep-sza”.
Roxane Gay stała się naj-lep-sza w 2014 r., kiedy ukazały się jej dwie książki: zbiór esejów Bad Feminist (Zła feministka) oraz debiutancka powieść An Untamed State (Nieoswojony kraj). Obie zostały entuzjastycznie przyjęte, ta pierwsza trafiła na listę bestsellerów „The New York Timesa”. Od tego czasu Gay współtworzyła m.in. serię komiksową Black Panther: World of Wakanda (spin-off historii o Czarnej Panterze, reaktywowanej na fali sukcesu filmu), została zaproszona przez platformę Medium do poprowadzenia autorskiego „Gay Magazine” i publikowała kolejne książki: zbiór opowiadań Histeryczki (pod takim tytułem został wydany po polsku w przekładzie Doroty Konowrockiej-Sawy, oryginalny tytuł brzmi Difficult Women) oraz książkowy esej Głód. Pamiętnik (mojego) ciała, który ukazał się po polsku w przekładzie Anny Dzierzgowskiej.
W ciągu kilku lat Gay – wykładowczyni kreatywnego pisania z doktoratem uzyskanym na uczelni technicznej – wyrosła na gwiazdę amerykańskiego feminizmu, regularnie zabierającą głos w najważniejszych dyskusjach o społeczeństwie, polityce i kulturze. W 2019 r. wzięła udział w organizowanych w Australii debatach o feminizmie, które skalą i kontrowersjami miały dorównać słynnej dyskusji Slavoja Žižka i Jordana Petersona. Nic z tego nie wyszło, podobno – jak donosiły media – zawalił niedostatecznie kompetentny moderator. Za to kiedy w tym samym roku Gay ogłosiła, że zaręczyła się z projektanką i podcasterką Debbie Millman, na Twitterze gratulowała im sama Elizabeth Warren, wówczas kandydatka w prezydenckich prawyborach Partii Demokratycznej.
Nadmiar
Brzmi to wszystko jak historia sukcesu, jednak nic tu nie jest oczywiste. Sama Gay zachęca, żeby mówić o tym wprost, więc spróbujmy: gwiazda amerykańskiego feminizmu jest otyła. Nie chodzi o kilkanaście kilogramów, które zebrały się tu i tam. „To jest książka – pisze w Głodzie – o życiu w świecie, gdy masz ponad sto lub nawet prawie dwieście kilogramów nadwagi i zgodnie z twoim indeksem masy ciała BMI nie jesteś »otyła« ani »chorobliwie otyła«, ale »skrajnie i chorobliwie otyła«”.
