Autor, opierając się na encyklikach ostatnich trzech papieży oraz dokumentach Kościołów z całego świata, pokazuje, w jaki sposób chrześcijanie dążą do zmiany powszechnego wyobrażenia na temat stosunku człowieka do przyrody. Jak przekonuje o. Jaromi, jest ona bowiem nie tylko darem Boga, lecz także jedną z dróg poznania samego Stwórcy.
Autor przybliża perspektywy obu Franciszków, świętego z Asyżu oraz obecnego papieża, aby zainspirować współczesnych chrześcijan do szacunku, troski, odpowiedzialności i uważności wobec dzieła stworzenia: nie mamy czynić sobie Ziemi poddaną, lecz ukochać ją; naszym wyrazem miłości powinno być myślenie globalne i lokalne działanie. Jaromi nie poprzestaje jednak na syntezie pewnych teologicznych myśli dotyczących ochrony środowiska z obecnym stanem wiedzy naukowej, lecz proponuje szereg działań, których podjęcie nie jest już kwestią osobistych preferencji, ale moralnym obowiązkiem.
Z jednej strony otrzymujemy zatem dobrze umotywowany apel o niemarnowanie wody, żywności, o segregowanie odpadów czy wreszcie o weganizm (niewspieranie przemysłowych hodowli, które skazują wiele istnień na cierpienie), z drugiej: modlitwy, ekologiczny rachunek sumienia czy ekodekalog. Franciszkanin dokonuje także wnikliwej analizy stosunku polskich katolików do przyrody, szukając odpowiedzi na pytanie, dlaczego wciąż tak mało w nich tęsknoty do Kościoła ubogiego i dla ubogich.
_
Stanisław Jaromi OFMConv
Boska Ziemia
Wydawnictwo Znak, Kraków 2019, s. 221
