Książka o. Macieja Biskupa to znakomita lektura duchowa na Wielki Post, zwłaszcza na sam Wielki Tydzień, niemniej warto po nią sięgać także i bez żadnej szczególnej okazji. Bo jak pisze autor, historia paschalna – historia Jezusa idącego ku swej śmierci i zmartwychwstaniu – „jest niczym lustro naszego życia. W nim odbija się nasza własna historia, w której ciągle kogoś brakuje (…), bo odszedł, zranił, zawiódł, nie zrozumiał…”. Żeby to pojąć, nie trzeba wcale czekać na kolejny Wielki Piątek.
Maciej Biskup patrzy na Jezusa przez pryzmat ostatnich spotkań, słów i gestów Nazarejczyka. Jego opowieść jest zaskakująco świeża, wolna od chrześcijańskiej nowomowy i moraliny, lejącej się z wielu ambon. Autor, zamiast pouczać i rozdzierać szaty nad współczesnością, pomaga nam na nowo odczytać i zrozumieć Pismo, posiłkując się przy tym nieoczywistym (odwołującym się do tradycji żydowskiej) przekładem Nowego Testamentu, a także znakomitą poezją oraz tekstami (m.in. ks. Tischnera i Benedykta XVI), które pokazują, jak bardzo aktualną – odnoszącą się do nas, ludzi żyjących tu i teraz, i do przeżywanych przez nas dramatów – księgą jest Ewangelia.
Rozważania o. Biskupa są pełne nadziei, wyraźnie dochodzącej do głosu szczególnie w rozdziale o dobrym łotrze i w tym poświęconym Judaszowi. Dotyczy ona losu każdego człowieka, ale jest również nadzieją dla Kościoła (i jego wiarygodności), jeśli nie będzie się on skupiał wyłącznie na kulcie Boga i rzeczywiście, a nie tylko deklaratywnie, zwróci się także ku człowiekowi. Bo przecież „sakrament ołtarza musi wyrażać się przez sakrament brata”, o czym mówi nam obraz Chrystusa, wcielonego Boga, który umywa ludziom nogi.
Maciej Biskup OP Rozmowy ostatniej godziny. Dramat Boga i człowieka w sześciu odsłonach Wydawnictwo WAM, Kraków 2023, s. 128
