Zobaczmy wreszcie, że uchodźcy to ludzie ryzykujący życie nie dla zasiłków, ale uciekający przed niemal pewną śmiercią – ponieważ ich porzuciliśmy. Kto chciałby zamienić rodzinny dom na europejski zasiłek? „Wyjeżdżają i okazuje się, że na Zachodzie ich też nie lubią. Tutaj ich nie lubią, bo są chrześcijanami, tam ich nie lubią, bo są Turkami”.
Poznajmy te ludzkie historie, żeby chociaż w części zrozumieć i zacząć odczuwać wstyd – bo kształt świata zależy i od naszego oburzenia. Czy chcemy żyć w azylu, spychającym potrzebujących pomocy w przepaść? „Początkowo myślałem, że Gabriel zmyśla. Jak to możliwe, by straż graniczna europejskiego państwa psuła łodzie ludziom, którym grozi śmierć? Jednak takie relacje uchodźców cudem uratowanych po przeprawie przez Morze Śródziemne powtarzają się regularnie”.
Posłuchajmy opowieści o ewakuacji miast pierwszych chrześcijan. O przemilczanym temacie ludobójstwa przodków i zmiany wiary pod przemocą. Historie jak z Holokaustu.
Chaldejski arcybiskup Mosulu nie doradza jednak Europie budowy murów. Mówi raczej o powrocie do tradycji tolerancji, co nie oznacza zgody na wszystko: „nie wolno bezczynnie się przyglądać, jak tysiące imigrantów marnują życie na marginesie społeczeństw, we wrogości wobec innych. Albo uczynicie ich częścią waszego świata, albo szykujcie się na krwawą wojnę”.
–
Dariusz Rosiak
Ziarno i krew. Podróż śladami bliskowschodnich chrześcijan
Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2015, s. 416
