Bohaterką powieści jest Leda, kobieta spędzająca samotnie wakacje nad morzem. Leda rozwiodła się, obie jej córki żyją w Kanadzie. Niczym Aschenbach u Manna obserwuje innych plażowiczów i w myślach podsumowuje swoje dotychczasowe życie, którego główny motyw stanowi stopniowe wyzwalanie się z więzów małżeństwa i macierzyństwa. O ile jednak bohaterki tetralogii miały obiektywne powody, by uwalniać się od mężów, dzieci i rodzin, o tyle dzieciom i mężowi Ledy trudno coś zarzucić – kobieta wyzwala się z sytuacji uwikłania rodzinnego, a Ferrante pokazuje, że taka sytuacja bywa opresyjna sama w sobie. Z przypadkowo spotkaną młodą matką Leda nawiązuje więź, jakiej nie potrafiła stworzyć z własnymi córkami. Odnajdując paralele między jej życiem a swoim, podejmuje próbę pokierowania losem młodej kobiety.
Najmocniejszą stroną książki są znakomite portrety postaci kobiecych oraz daleka od schematów analiza psychologiczna. Ferrante przełamuje również bardzo silne w naszej kulturze tabu: pokazuje, że posiadanie dzieci nie jest tylko nieustannym, wszechogarniającym szczęściem, ale że wiąże się również z doznaniami i uczuciami negatywnymi. Gęsta, świetnie napisana opowieść. Dla wielbicieli tetralogii znakomity deser, dla tych, których odstraszają cztery tomy – bezbolesne wejście w świat wyjątkowego pisarstwa Ferrante.
—
Elena Ferrante
Córka
tłum. Lucyna Rodziewicz-Doktór, Wydawnictwo Sonia Draga, Katowice 2017, s. 232
